Krzysztof K. Baczyński - marynistyczna poezja, morze
Kim był?
Krzysztof Kamil Baczyński (1921-1944) był wybitnym polskim poetą, zaliczanym do tzw.
„Pokolenia Kolumbów”. Brał udział w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz Armii Krajowej.
Używał różnych pseudonimów, takich jak „Jan Bugaj”, „Krzysztof Zieliński”, „Piotr Smugosz”,
„Emil” i „Jan Krzyski”. Urodził się 22 stycznia 1921 roku (lub 3 marca 1921 roku) w
Warszawie. Data jego narodzin jest nieco niepewna, ale przyjmuje się tę podaną w wypisie z
księgi parafialnej. Jego ojciec, Stanisław Baczyński, był krytykiem literackim, a matka,
Stefania Zieleńczyk, nauczycielką. Oboje rodzice przekazywali młodemu Krzysztofowi miłość do
ojczyzny i patriotyzm. Po urodzeniu Krzysztofa jego rodzice się rozwiedli, co mogło wpłynąć
na jego zdrowie. Młody Baczyński był podobno chorowitym dzieckiem, cierpiał na astmę.
W 1933 roku rozpoczął naukę w warszawskim Gimnazjum im. Stefana Batorego. Tam związał się
z lewicową organizacją młodzieżową o nazwie „Spartakus” i używał pseudonimu „Emil”.
To wtedy napisał swój pierwszy znany wiersz – „Wypadek przy pracy” (1936). Był średnim
uczniem, a język polski w szkole nie był jego mocną stroną. Natomiast świetnie rysował, co
stało się jego pasją. Jego talent artystyczny szybko się rozwijał. W 1939 roku zdał maturę,
ale radość z zdanego egzaminu przyćmiła śmierć ojca, który zmarł 27 lipca. Planował studiować
we Francji, ale wybuch wojny pokrzyżował te plany. Pozostał w Polsce i coraz więcej pisał.
Tragiczne doświadczenia miały wpływ na jego charakter i twórczość. Jego wiersze zaczęły być
coraz bardziej mroczne, nostalgiczne i metaforyczne. Najważniejszą osobą w jego życiu
pozostawała matka.
Życie podczas wojny
Mimo swoich żydowskich korzeni, Krzysztof Kamil Baczyński postanowił przeciwstawić się
niemieckim władzom okupacyjnym, które nakazywały Żydom zgromadzenie się w getcie. Zamiast
tego, pozostał po stronie aryjskiej. Pracował dorywczo, aby utrzymać siebie i matkę. Jednak
1 grudnia 1941 roku jego życie zmieniło się na zawsze. Poznał Barbarę Drapczyńską, z którą
pobrał się 3 czerwca 1942 roku. Ich miłość silnie wpłynęła na poezję Baczyńskiego, a w jego
wierszach można dostrzec odwołania do ukochanej Basi. Mimo trudnej rzeczywistości
okupacyjnej, młodzi cieszyli się uczuciem. W czasie II wojny światowej Baczyński był
aktywnym uczestnikiem polskiego ruchu oporu. Pomimo tego, rozwijał swoją pasję do liryki.
Warszawscy literaci docenili jego talent, a władze podziemne udzieliły mu wsparcia
finansowego. Baczyński uczestniczył także w tajnych kompletach, Harcerskich Grupach
Szturmowych i konspiracyjnej Szkole Podchorążych Rezerwy. Choć kształcił się na
Uniwersytecie Warszawskim, zdecydował się przerwać naukę na rzecz działalności
konspiracyjnej. W 1943 roku wstąpił do batalionu „Parasol” i brał udział w akcjach bojowych
organizowanych przez Polskie Podziemie. Poległ 1 sierpnia 1944 roku w czasie Powstania
Warszawskiego, mając zaledwie 23 lata. Baczyński pozostawił po sobie ponad 500 wierszy,
opowiadania i poematy. Jego twórczość, pełna metafor i barwnych epitetów, odzwierciedlała
stan psychiki naznaczony wojną i cierpieniem. Stał się inspiracją dla kolejnych pokoleń
twórców, a jego utwory były obecne także w muzyce. Tragicznym dopełnieniem śmierci
Krzysztofa były losy jego ukochanej Barbary, która zginęła kilka dni po nim. Pośmiertnie
został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Medalem za Warszawę.
