Fotografia
Szop pracz
Szop pracz, to drapieieżny ssak średnich rozmiarów z rodziny szopowatych pochodzący z Ameryki Północnej.
Największy przedstawiciel rodziny szopowatych, o ciele długości od 40 do 70 cm i masie 3,5–9 kg, zazwyczaj aktywny w nocy. Szopy mają szeroką głowę, wydłużony pysk, puszysty ogon, łapy zakończone pazurami, których nie potrafią chować. Mają gęste, szarożółte futro, na ogonie czarne pręgi i czarną smugę przebiegającą przez oczy. Jest cennym zwierzęciem futerkowym.
Szopy pracze zjadają ryby, żaby, raki, orzechy, owoce, nasiona.
Lis pospolity
Lis pospolity to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Występuje na półkuli północnej, w części Azji, w Europie, Ameryce Północnej i północnej Afryce. W XIX wieku został wprowadzony do Australii, gdzie jest obecnie jednym z największych szkodników.
Jest on średniej wielkości, pospolity w Polsce drapieżnik o wydłużonym tułowiu i pysku, puszystym, pięknym ogonie, nazywanym kitą. Ma trójkątne, duże uszy. Ma długą sierść o barwie najczęściej żółtorudej, na spodzie białej lub popielatej. Zimą kolor sierści przybiera bardziej szary kolor.
Lis rudy poluje głównie na małe gryzonie, lecz żywi się również zającowatymi, kurowatymi, małymi gadami, bezkręgowcami oraz małymi kopytnymi.
Lisie futro było i jest cenione ze względu na puszysty włos i kolor – w zależności od gatunku: od śnieżnobiałego, srebrzystego poprzez jasnorudy aż do czarnego.
Dzik euroazjatycki
Dzik euroazjatycki (Sus scrofa) to nek dużego, lądowego ssaka łożyskowego z rodziny świniowatych. Dzik jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Jest przodkiem świni domowej.
Dzik jest popularnym zwierzęciem łownym i jako taki doczekał się w języku myśliwych wielu szczegółowych określeń, pozwalających w krótkich słowach opisać zwierzę i jego zachowanie. Z czasem część tej terminologii weszła do języka codziennego, a także języka zoologów. W Polsce dzik jest pospolitym przedstawicielem tzw. zwierzyny czarnej, od trzeciego sierpnia 2017 nie podlega ochronie sezonowej. Samica dzika nazywana jest lochą, samiec odyńcem, a młode warchlakami, warchlak o charakterystycznym paskowym umaszczeniu – pasiakiem.
Kot domowy
Kot domowy wywodzi się najprawdopodobniej od kota nubijskiego. Został udomowiony około 2000 lat p.n.e. w Egipcie. Jako tępiciela gryzoni zaczęto go używać długo po tym czasie. Bez opieki człowieka szybko dziczeje. Koty domowe mają bardzo różne ubarwienie sierści. Ma smukłe ciało, okrągłą głowę, stojących uszach i dobrze widzących w ciemnościach, dużych oczach. Kończyny przednie są pięciopalczaste, tylne - czteropalczaste, wszystkie zakończone ostrymi pazurami, które kot może chować. Kot domowy ma dobry wzrok i słuch, słaby węch.
Zamieszkuje praktycznie cały świat (wszystkie kontynenty). Porusza się na palcach. Bardzo zwinnie skacze, wspina się po drzewach, biega na krótkich dystansach.
Małe ssaki, ptaki. Generalnie zjada pokarm pochodzenia mięsnego.
Chomik dżungarski
Chomik dżungarski to gatunek ssaka z rodziny chomikowatych, który ma charakterystyczną ciemną pręgę na grzbiecie. Futerko miękkie i puszyste, na grzbiecie popielate, jaśniejsze od strony brzusznej. Długie wąsy, małe uszy, oczy czarne. Ma krótkie i delikatne łapy. Jest często hodowany w naszych domach. W hodowlach uzyskano wiele ras, w tym perłową, albinotyczną, wielbłądzią, czarną, białą.
Dzikie chomiki zamieszkują stepy i tundrę Syberii Zachodniej na terenach Rosji i Kazachstanu. Chomik dżungarski jest gatunkiem łagodnym. Jest towarzyski i dobrze się czuje w otoczeniu ludzi. Łatwo się oswaja.
Gryzoń ten dorasta do 10 cm długości, z czego około 1 cm przypada na ogon. Samiec jest nieco większy od samicy. Osiąga masę 40-45 g.
Zjada ziarno, nasiona, orzechy, warzywa i owoce, także mięso, nabiał i owady. Nie należy im podawać owoców cytrusowych, pestkowych, sklepowej sałaty, resztek z obiadu, słodyczy, napojów słodzonych lub gazowanych.
Wiewiorka pospolita
Wiewiórka pospolita to budzący powszechną sympatię gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.
Występuje w dwóch odmianach barwnych: rudym o białym spodzie i czarnobrunatnym, również z białym brzuchem.Spotykane są też okazy o ubarwieniu pośrednim. Na końcach uszu znajdują się zwykle pęczki włosów. Ogon pokrywają długie, odstające włosy, rozmieszczone w dwóch pasmach.
Czarne wiewiórki częściej można spotkać w górach i na północy. Naturalnymi wrogami są kuny, ptaki drapieżne. Jest ssakiem łownym, bez większego znaczenia. Wiewiórki pospolite linieją wiosną i jesienią. Futro gęstnieje na zimę.
Nasiona i pączki drzew, grzyby, owoce, owady, jaja ptasie, pisklęta. Gromadzi na zimę zapasy pokarmu.
Krowa
Krowa to dorosła samica bydła domowego oraz żubra, tura, bawołów i innych gatunków z rodziny wołowatych. Określenie krowa odnosi się też do samic waleni, np. kaszalotów. Odpowiednio młode ssące wieloryby nazywa się wówczas cielakami.
Barwa ciała występuje w szerokiej gamie kolorów i wzorów, od białawych przez żółtawe, rudawo czerwone, brązowe, łaciate po czarne. U większości ras na głowie znajduje się para rogów (różnej długości u różnych ras). Szyja krótka. Sylwetka jest krępa.
Krowy odżywiają się trawą i paszą. Dzienna dawka kiszonki powinna wynosić około ośmiu procent masy ciała zwierzęcia. Jeżeli więc dorosła krowa waży ok. 650-750 kg, to musi dziennie zjeść ponad 60 kg pożywienia, czyli tyle, ile waży dorosły człowiek.
Niedzwiedź brunatny
Niedźwiedź brunatny Niedźwiedź brunatny (Ursus arctos) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych. W pozycji wyprostowanej niedzwiedź ten mierzy – w zależności od płci – od 1,8 do 3 m. Masa ciała poszczególnych osobników waha się między 80 a 780 kg. Niedźwiedzica wydaje na świat co dwa lata dwoje-troje młodych. Jest on największym lądowym drapieżnikiem występującym w Europie. Niedzwiedź brunatny to gatunek wszystkożerny, z wyraźną przewagą składników roślinnych w diecie. Prowadzi samotniczy tryb życia. W warunkach naturalnych żyją średnio 30 lat, w niewoli mogą dożywać wieku aż 50 lat. Zimę niedźwiedź spędza w gawrze, czyli dobrze zabezpieczonym legowisku. Gawry są ziemne (jaskinie lub nory wykopane przez zwierzę) lub powierzchniowe (ukrycia w dziuplach, wykrotach, wiatrowałach). Gawry mogą być użytkowane przez kilka lat.
W czasie ciepłych zim pewne osobniki wędrują przez cały czas, podobnie te, którym nie udało się zgromadzić odpowiednich zapasów tłuszczu lub niepokojone i wypłoszone z gawr. Sen zimowy niedźwiedzia nie jest pełnym letargiem i zwierzę w każdej chwili może podjąć aktywne życie. Sen zimowy w Polsce rozpoczyna się zazwyczaj w grudniu i trwa do połowy marca.
Jeż europejski
Jeż europejski - to gatunek owadożernego ssaka z rodziny jeżowatych. To nasz największy jeż. Z wierzchu ciało jeża pokryte jest kolcami. Ich ubarwienie jest żółtawe z ciemną przepaską mniej więcej w środku. Spód ciała jest żółty lub brązowy (u jeża wschodniego białawy).
To gatunek europejski. W Polsce jeż zachodni zamieszkuje zachodnią cześć kraju. Nie stroni od zabudowań ludzkich, nawet miast. Jeż europejski został introdukowany w Nowej Zelandii.
W razie zagrożenia jeż zachodni zwija się w kulkę. Jest aktywny o zmroku i w nocy. Od połowy października do kwietnia zapada w sen zimowy. Kryje się w norach, pod korzeniami, w stertach gałęzi. Zwierzę to żyje do 10 lat. Osiąga ciężar ciała 1400 g. Długość ciała wynosi 20-35 cm, w tym ogona - 4-5 cm.
Poluje na owady, mięczaki, dżdżownice i drobne kręgowce, także wypija jaja ptaków. Rośliny zjada tylko w okresie braki innego pokarmu.
Gołąb
Gołąb skalny – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych. Pierwotnie zasiedlał południową Europę, północną Afrykę oraz zachodnią i centralną Azję. Obecnie spotykany na każdym kontynencie z wyjątkiem Antarktydy.
Długość jego ciała wynosi 29–36 cm, a rozpiętość skrzydeł 60–69 cm. Długość ciała wynosi 29–36 cm, rozpiętość skrzydeł 60–69 cm. W formie zurbanizowanej upierzenie może być całkowicie lub częściowo białe po niemal czarne, niekiedy z pojedynczymi, białymi piórami lub brązowawe. Woskówka biała, dziób ciemnoszary. Tęczówki czerwone.
Gołębie prowadzą dzienny tryb życia. Wydają odgłos przypominający gruchanie. Bardzo dobrze latają. Gromadzą się w stada i przebywają zwykle w miejscach masowo odwiedzanych przez człowieka, gdzie mogą liczyć na pokarm.
Gołębie zjadają nasiona, owoce, jagody, pączki, a także w mniejszym stopniu owady.
Jeleń
Jeleń to ssak z rodziny jeleniowatych. Samce (byki) są większe od samic (łań). Jelenie mają ciało pokryte brązowym futrem latem, zaś zimą ich futro jest szare. Kark i brzuch u samców jest nieco ciemniejszy. Na zadzie znajduje się jasna plama (lustro).
Poroże występują tylko u samców, są masywne i okazałe, mocno rozgałęzione - nawet 30 odgałęzień. Szczytowe rozgałęzienie nazywamy koroną. U rocznych samców poroże jest nie rozgałęzione. Po roku poroże jest zrzucane. Nowe poroże ma już 3-4 rozgałęzienia i w każdym następnym roku pojawiają się 1-2 nowe. Najbardziej okazałe poroże mają samce w wieku 10-15 lat. Zrzucanie poroża odbywa się z końcem zimy lub wczesną wiosną. Wzrost nowego kończy się w sierpniu. Do tego jelenie mają bardzo dobry słuch i węch.
Jelenie preferują środowisko leśne. Aktywne są głównie rano i wieczorem. Żyja w małych stadach po kilkanaście osobników. Trzymają się jednego miejsca. Czasem odbywają dalsze wędrówki. Bardzo dobrze pływają. Pokonują nawet szerokie rzeki i zatoki morskie. Jelenie są płochliwe i bojaźliwe. Lubią tarzać się w błocie, choć młode osobniki unikają takich kąpieli.
Jelenie jedzą liście, gałązki drzew, jagody, grzyby, rośliny zielne. W zimie zjada korę, wrzosy, nasiona, mchy, porosty. Czasem wchodzą w szkodę rolnikom, żywiąc się kapustą, burakami, ziemniaki i zboża.
Pies
Pies domowy – udomowiony gatunek ssaka drapieżnego z rodziny psowatych, traktowany przez niektóre ujęcia systematyczne za podgatunek wilka
Najlepiej rozwiniętym zmysłem psa jest węch, ma także dobry słuch. Wyodrębniamy aż 300 ras psa domowego, które różnią się od siebie czasem dość znacznie.
W diecie psa powinno się znaleźć około 70% mięsa, 25% warzyw i owoców oraz około 5% zbóż.